Planting Roots

زنان یونیفرم پوش و همسران نظامی خود را پیدا می کنند:

اغلب ریشه کن می شود، اما در حسرت جامعه است.

پیوسته در برزخ، در عین حال آرزوی یقین.

پیوسته خسته و در عین حال آرزوی امید.

ما آن را دریافت می کنیم.

ما تمام چالش ها (و احساساتی که با آنها همراه است) را درک می کنیم. به عنوان زنانی با لباس و همسران نظامی، ما نیز «در سنگر» زندگی می کنیم. برخی برای چند سال و برخی برای بسیاری دیگر. در مجموع ما صدها سال در جامعه نظامی به عنوان زنان یونیفرم پوش (فعال، نگهبان و ذخیره) و به عنوان همسران نظامی (یا هر دو) خدمت کرده ایم که نماینده همه شاخه های خدمات هستند. ما زندگی را تجربه کرده‌ایم و به انجام آن ادامه می‌دهیم.

در حالی که ما موافقیم که می تواند سخت، خسته کننده و چالش برانگیز باشد، ما همچنین معتقدیم که به ما یک صندلی در ردیف جلو داده است تا خدا را در حال کار ببینیم. ما با اعتماد به کسی که همه ما را نگه می دارد، امید، اطمینان و اجتماع را دیده ایم که زنده می شوند.

ما ریشه هایمان را در خاکی که در آن زندگی می کنیم نمی کاریم. در عوض، ما ریشه های خود را عمیقاً در مسیح عیسی می کاریم. ما دوست داریم شهادت دهیم که زندگی نظامی پیاده روی در پارک بود، همانطور که با روح القدس زندگی می کنیم و راه می رویم، اما اینطور نیست. زندگی هنوز هم می‌تواند سخت باشد، فصل‌ها می‌توانند سنگین باشند، چالش‌ها هنوز پیش می‌آیند، اما ما می‌دانیم که چه کسی لطف، رحمت و آرامش را بر همه چیز می‌ریزد.

در طول سال‌ها، ما آموخته‌ایم که کلام خدا را مطالعه کنیم، با زنان مسیحی دیگر جامعه بسازیم، و داستان‌های وفاداری خدا را به اشتراک بگذاریم. این کاری است که ما در Planting Roots انجام می دهیم. در اینجا ما منابعی را برای رشد ایمان، جامعه فراهم می‌کنیم تا به تنهایی این کار را انجام ندهیم، و رویدادهایی که شجاعت ادامه دادن را در ما افزایش می‌دهند.

ما معتقدیم که خدا ما را آفریده تا این زندگی را با هم انجام دهیم - و چه کسی بهتر از کسانی که آن را طی می کنند "زندگی خود را بدست آورد"؟ دعای ما برای همه زنان یونیفرم پوش و همسران نظامی است که عمیقاً در مسیح ریشه داشته باشند و در امید و شادی زندگی کنند که فقط او می تواند فراهم کند و این امید را با دیگران به اشتراک بگذارد.

ما در حال کاشت ریشه هستیم.

«آنها مانند درختی خواهند بود که در کنار آب کاشته شده و ریشه های خود را کنار نهر می فرستد. وقتی گرما می آید نمی ترسد. برگ هایش همیشه سبز است در یک سال خشکسالی هیچ نگرانی ندارد و هرگز به ثمر نمی رسد.» (ارمیا 17:8).